Kayıplarımızdan sonra içine düştüğümüz derin boşluğun karanlığına biraz olsun gözümüz alıştığında önümüzde yeni kapılar belirir. “Yasın” bu kapılarından geçmek hiç kolay değildir. Yas kapılarının eşiğinde belki haftalarca veya aylarca; acıyla, kederle, hasretle bekleriz; geçmekle orada öylece kalmak arasında. Bir yanda bizi bekleyen yeni halimizin çekingen merakı, bir yanda eşikte sıkışmışlığın ve korkunun karanlığı. Bir o yana, bir bu yana savruluruz. Belki yasını tuttuğumuz sevdiklerimizin, hepimizi bekleyen ölümün “eşiğine” bakarken hissettikleri de benzerdi. Kim bilir?

Yaslarımızın bizi başka bir ben’e dönüştüren kapılarında, yalnız başına durmak da zordur, eşiği geçmek de. Yalnız olmadığımızı bilmek, hissetmek için, yolun ve yolcunun yanında durmak, eşlik etmek niyetiyle, “burada” hep birlikte paylaşacağız. Bazen eşikten geçen yolcuların hikayelerini, eşiğin ötesinin merakını bize fısıldayan öykülerini anlatacağız. Bazen de kitaplardan, yazılardan, rehberlerden söz edeceğiz. Söyleşileri dinleyeceğiz, yasla atılan çığlıklara kulak vereceğiz. Duyacağız birbirimizi. Hepsini kalbimizde ağırlamak, kabul etmek için buradayız. Eşik’teyiz.